• Home
  • Voor wie
    • Vrouwen
    • Kinderen
    • Moederschap, moet dat?
    • Kinderwens
    • Zwangerschap
    • (Stief) Moeders
  • Aanbod
    • Consult
    • Afstemming op Afstand
  • Over mij
  • Praktisch
Menu
  • Home
  • Voor wie
    • Vrouwen
    • Kinderen
    • Moederschap, moet dat?
    • Kinderwens
    • Zwangerschap
    • (Stief) Moeders
  • Aanbod
    • Consult
    • Afstemming op Afstand
  • Over mij
  • Praktisch

Categorie: Niet gecategoriseerd

Hallo wereld!

1 Comment / Niet gecategoriseerd / By loessastra / 15 februari 2022

Welkom bij WordPress. Dit is je eerste bericht. Bewerk of verwijder het, start dan met schrijven!

  • mail@loessastra.nl
  • 06-24862205
  • Oude Graafseweg 222
  • 6543 PZ Nijmegen
  • KVK 67915515
  • BTW NL001884364B83
  • Privacyverklaring
Wijs meisje van mijn hart. Al 9 jaar ben je het li Wijs meisje van mijn hart. Al 9 jaar ben je het licht dat ons verbindt. Als ik vol verwondering naar je kijk, mijmer ik over toen en morgen. Hoe snel je gaat, hoe uniek je bent in zoveel. Elk jaar vraag ik de tijd stil te staan, dan vind ik je op je leukst en mooist. Zacht, scherp, liefdevol en geestig met 'gezelligheid' als je middlename. Hoe jij naar de wereld kijkt belooft veel goeds voor ons allemaal. Mick zong het jaren geleden al over je: She comes in colors everywhere…En zo is het echt, onze knuffelende regenboog 🌈 Negen maanden droeg ik je zwevend, maar onze start was een pittige. Alles wat ik ons wenste bleek een illusie. Ik raakte bijna de verbinding kwijt, met mezelf en met jou. Dat lijntje dat er bleef was er dankzij jou, loyaal en zorgzaam als je bent. Dapper meisje dat toen geboren werd is nog steeds te zien in het meisje van nu. Als je je opgejaagd voelt blokkeer je. Als iets je overweldigt trek je je terug of vloeien er tranen. Als je blij bent fladder je alle kanten op. Als je echt iets wil laat je van je horen. Druk geeft onzekerheid, vrijheid geeft je vertrouwen. Het (vanuit je)zelf doen is de sleutel voor jou. Datgene leren op de momenten dat jij voelt dat je het kunt. Dan ga je altijd als een speer. Dynamisch meisje met benen die tot de hemel reiken. Het liefst dans en speel je door het leven, met een oneindig creatiekracht en een hart vol magie. Net als je verschijning trouwens. Grootse wijsheid huist in jou als een parel in een oester. Je hoofd gaat sneller dan je mond en soms ook andersom. Voor alles en iedereen bedenk je een oplossing, wat ik kwijt ben vind jij terug. Dat anderen anders denken, doen en voelen verwart je soms, onrecht maakt je vurig. Dan wil ik je nog meer beschermen, want ik herken het zo... En toch zit in dit alles jouw kracht, dus bewaak ik de ruimte voor jouw authenticiteit met alles dat ik heb. Negen jaar later, wat een avontuur. Jouw komst heeft poorten in mijn hart en ziel geopend waarvan ik het bestaan niet kende. Je hebt me resoluut op mijn pad gebracht, dankzij jou ben ik dichter bij mij. Lief meisje van mijn hart, dankjewel...en straal. Je verdient de wereld en de wereld verdient jou. #happybirthday
Dit weekend had ik het weer. Het gevoel van niet v Dit weekend had ik het weer. Het gevoel van niet voldoen in mijn moederschap. Dochterlief lag te knorren en mij bekroop het gevoel van schuld. Heb ik haar vandaag genoeg aandacht gegeven? Heb ik haar tranen goed geïnterpreteerd? Zie ik haar echt? Ik moet meer met haar zijn, echt ZIJN. Ben ik genoeg buiten geweest, moet ik niet weer eens met haar naar de speeltuin? En die telefoon, weg ermee... Ik kan het verdorie toch wel opbrengen om 's avonds nog uitgebreid voor te lezen of te kletsen, al ben ik afgedraaid? Ze wordt zo snel groot, straks wil ze het niet meer en heb ik voor eeuwig spijt. Ik ben geen spelende moeder, zoals ik ooit voor me zag, dus doe ik haar niet tekort? De eeuwige into-your-kind modus, ik zoek 'm nog. Ik heb mijn eigen ruimte en tijd hard nodig. Ik moet in ontwikkeling blijven, maar raas ik haar dan niet voorbij? En kan dat wel samen? En dan het moment dat ik me ineens afvraag of ze nog wel ademt. Het kan me plots bevangen. Ze is bijna 9 en nog kijk ik elke avond voor ik ga slapen bij haar. Een check, een kus, een paar lieve woorden, de deken over haar heen....mijn kind. Zij is alles wat ik van kleins af aan droomde. Middagen gevuld met fantasie op mijn kamer, samen met Candy. Hoe ik aan de naam kwam weet ik niet, maar ik heb haar nog steeds...mijn zwarte pop. Ik was haar moeder en diep van binnen ben ik het nog. Nu ben ik mama van een echt snoepje (oeehh zoet hé) en word ik nog steeds weleens overvallen met zorg, angst en emotie die ik niet bij Candy had. In mijn dromen was het zachter en makkelijker, had ik alle tijd van de wereld en draaide die wereld om haar. Wat een klus, dat moederschap....zeggen we dit weleens tegen elkaar? 'Hé vrouw, wat ga je goed. Wat ben je dapper en stoer'. Vertellen we elkaar wel genoeg dat het niet altijd meezit en het soms even op is? Of weten we het stiekem altijd beter en verpakken we onze oordelen in goedbedoeld advies (doordrenkt van eigen onzekerheid)? Onder aan de streep doen we toch allemaal hetzelfde....dat wat we kunnen? En dat we niet kunnen, laten we dat van elkaar leren....onze krachten bundelen door onze kwetsbaarheid te tonen. Zou het ons niet zoveel zachter maken?
Elk jaar hangen de vlaggen uit voor de kinderen di Elk jaar hangen de vlaggen uit voor de kinderen die hun diploma weten te behalen in het onderwijs. Trotse ouders die het succes van hun kind vieren. En terecht, want voldoen in het huidige onderwijs is geen makkie. Het cognitief presteren onder druk binnen een rechtlijnig (autistisch) systeem.....ik vind er best wel wat van. Sterker nog, ik vind dat het vaak ten koste gaat van waar het echt om gaat. Jij zijn, weten wie je bent, vertrouwen op jezelf, je talent, creativiteit, je intuitie... Elk jaar zijn er kinderen die stilzwijgend langs die vlaggen fietsen en beseffen dat deze er nooit voor hen zal hangen. Dat stille verdriet, dat gevoel van niet voldoen. Het kan me met momenten flink raken. Mijn eerste leermeester bewandelt in zijn vaders voetsporen niet de weg van de minste weerstand. Hij loopt buiten de gebaande paden alsof hij niet anders kan. Externe factoren maakten dat hij niet de kansen kreeg en pakte waarvan we vinden dat het zo hoort. Hoewel ik hoop dat hij het zichzelf ooit wat makkelijker gaat maken, want de wereld is hard en mijn moederhart wil beschermen...ben ik zo ongelooflijk trots. Net als zijn vader behaalde hij geen diploma op school, maar wel in het leven. Drie maanden geleden vertrok hij in zijn uppie naar Frankrijk om te werken. De jongen met weinig vertrouwen en wereldkennis sprong volledig in het diepe, alsof zijn ziel hem riep. Er is geen school die hem meer heeft kunnen leren dan deze ervaring. Op alle fronten is hij gegroeid. Samenwerken, initiatief nemen, verantwoording nemen, grenzen ontdekken, communiceren, omgaan met geld, zelfbewustzijn, assertiviteit, zelfredzaamheid en zelfvertrouwen...veel van dat. Hij heeft vrienden en herinneringen gemaakt die hij voor altijd met zich mee draagt. Hij heeft zich losgemaakt van zijn twee (t)huizen en daarmee een steviger fundament mogen bouwen dan de meeste van zijn leeftijdgenoten. En is dat niet wat we willen? Kinderen die weten wie ze zijn en stevig op deze aardkloot staan. Wat is een papiertje waard als het leven je omver blaast? Hier hangt de vlag uit. Onze avonturier is terug, met ogen die schitteren als nooit tevoren. Onze definitie van geslaagd is hij.
Ruim 10 jaar samen, waarvan vandaag 5 getrouwd. We Ruim 10 jaar samen, waarvan vandaag 5 getrouwd. We begonnen on cloud nine, vlogen verliefd in het rond. Iets dat vrij snel bezegeld werd met een liefdeskind in mijn buik. De jaren erna waren stormachtig, we werden geteisterd door weer en wind en moesten in de mist zoeken naar elkaars hand. Het lukte altijd, al was het rauw. We zijn elkaar nooit verloren, werden elke uitdaging sterker en het gevoel van verbinding bleef hardnekkig fungeren als basis. Natuurlijk vind ik hem met momenten ook irritant. Ziet hij niet wat ik zie en voel ik me niet gezien. Vindt hij me op zijn beurt lastig. Vind ik dat ik veel meer doe dan hij en weet ik het beter. Overlaad ik hem met woorden wanneer zijn stilte me frustreert. Eens in de zoveel tijd knalt het even echt tussen ons. Zodanig dat ik ervan schrik en meteen, als de intense voeler die ik ben, een moment van irrationele twijfel kan ervaren. En zo nog een paar dingetjes, je kent het wel 😂 Hoe dan ook, het is geen 24/7 rozengeur en maneschijn. En iedereen die dat wel doet laten blijken (hallo perfecte levens op social media) geloof ik eerder niet dan wel 🤥 Maar wat het wél is, is vaak zoveel meer. In ons geval is het een diepe connectie, een zielsverbinding. Hij is mijn vriend, mijn partner, mijn minnaar en mijn liefde. Hij is de eigenzinnige oervader van de kinderen die we samen grootbrengen met de intentie van liefde, vertrouwen en authenticiteit. We dromen, we bouwen, we groeien en leven onze levens samen in vrijheid. Naast elkaar, met elkaar, een team… Elke dag weer ♡ #invrijheidverbonden #vierdeliefde #odeaandeman #mijnman #trots #dankbaar #endoorrr
Het nieuwe schooljaar, ik heb er al eerder over ge Het nieuwe schooljaar, ik heb er al eerder over geschreven. Het voelt voor mij altijd als een nieuw begin. We hebben ons in de zomer losgemaakt van het moeten en ons gericht op het verbinden in het nu. Met elkaar en onszelf, zo waardevol. De afgelopen 4 weken heb ik mezelf toegestaan het even niet te weten en los te komen van patronen. Bewustwording was daar de eerste stap in, want ben ik eigenlijk wel zo ontspannen als ik dacht? En tegelijkertijd...klopt de overtuiging dat ik een chaoot ben wel? Ik heb het afgelopen jaar zo ontzettend veel aangeraakt in mijn onderbewustzijn, in mijn familielijnen en in mijn diepste verlangens. Ik heb hard gewerkt in zachtheid. Mezelf, mijn ziel, meer vooropgesteld en daarmee mijn ware dromen beter kunnen voelen en horen. Ik weet nu weer iets beter wie ik in essentie ben ♡ Van opstellingswerk naar Human Design naar genealogisch onderzoek naar energetisch werk naar kwantumfysica naar regressie en meer, veel meer. Daarnaast mijn praktijk vorm gegeven en mijn passie als tekstschrijver herontdekt. Waar ik de rest rustig de weg laat vinden in mijn systeem, zal ik me op het laatste meer gaan richten. Ik vind het zo fijn om te schrijven, te creëren en te delen met woorden. Voor mezelf, voor anderen. (Weet me te vinden als dit bij je resoneert ✒️) En er hangt nog een idee in de lucht, maar dat staat nu nog in hele kleine kinderschoenen...dus dat verklap ik pas als het concreet mag worden. Wat een jaar, wat een wijsheid, wat een groei....ik ben trots...ja, trots op mezelf. Lekker om hardop te kunnen zeggen joh! De eerste week van het nieuwe jaar is begonnen. Met borrelende energie en gezonde tegenzin(want loslaten van zo'n fijne zomer met elkaar is niet mijn hobby) kijk ik uit naar wat het staartje van 2022 te brengen heeft. Happy Newyear lieve mensen! ☆
Hobbeldebobbel, wij lopen onze vakantie in! Na een Hobbeldebobbel, wij lopen onze vakantie in! Na een (school)jaar vol uitdagingen, kansen, lessen en kikkers gaan wij het er eens even flink van nemen. 'Wat ga je dan doen?', hoor ik je denken. Nou, precies helemaal niets ofwel go with the flow. Ontprikkelen, onthaasten en ontwennen van alles dat ons bestaan haast en druk geeft. Samen ZIJN, verbinden en voelen met wat zich aandient en goed is voor ons. Een gezellige uitdaging voor mij, aangezien ik zelfs van vakantie vieren een prestatie kan maken. Alsof ik daarin óók moet voldoen. Ik kan zelfs denken dat een dag zonder vermaak betekent dat ik heb verzaakt. En wat ontdek ik nu ik loslaat!? Dat alles stroomt, iedereen geniet en ontspant. Er is niets meer en niets minder nodig, wat een grap! Ik laat de dag brengen wat het te geven heeft, dompel me onder in ontspanning (niet zo makkelijk, maar ga het wel doen). Stap voor stap naar een rustig hoofd, een heldere geest en een krachtig zielenkompas. Lekker opladen en voelen wat me in het 'nieuwjaar' te doen staat. Fijne vakantie! 🌼 * Vanaf 29 augustus ben ik weer aan het werk in mijn praktijk en dus bereikbaar *