• Home
  • Voor wie
    • Vrouwen
    • Kinderen
    • Moederschap, moet dat?
    • Kinderwens
    • Zwangerschap
    • (Stief) Moeders
  • Aanbod
    • Consult
    • Afstemming op Afstand
  • Over mij
  • Praktisch
Menu
  • Home
  • Voor wie
    • Vrouwen
    • Kinderen
    • Moederschap, moet dat?
    • Kinderwens
    • Zwangerschap
    • (Stief) Moeders
  • Aanbod
    • Consult
    • Afstemming op Afstand
  • Over mij
  • Praktisch

Auteur: loessastra

Hallo wereld!

1 Comment / Niet gecategoriseerd / By loessastra / 15 februari 2022

Welkom bij WordPress. Dit is je eerste bericht. Bewerk of verwijder het, start dan met schrijven!

  • mail@loessastra.nl
  • 06-24862205
  • Oude Graafseweg 222
  • 6543 PZ Nijmegen
  • KVK 67915515
  • BTW NL001884364B83
  • Privacyverklaring

loessastra
Je draagt je verdriet zo dicht bij je hart dat je Je draagt je verdriet zo dicht bij je hart dat je je als vanzelf wapent tegen de wereld om je heen. Het geluk dat je hebt met het zijn van moeder schuurt tegen het lege gevoel van onvervuld verlangen. Je bent gelukkig met wat is en toch spat je soms uit elkaar van frustratie. Hoe kan het dat de ene zwangerschap zich zo makkelijk aandient en een volgende uitblijft? Alles wat je doet geeft hoop en blijkt uiteindelijk niet de sleutel te zijn. Je zet je schrap, de ene dag meer dan de andere. Niemand die het ziet, niemand die het weet, want hé daar praten we liever niet over. En waarom niet? Ik heb het me vaak afgevraagd waarom dit geen onderwerp van gesprek is. Persoonlijk sprak en spreek ik er graag over, het delen gaf me lucht. Echter kwam het niet vaak voor dat ik ernaar gevraagd werd of er zelf over begon. De ongemakkelijkheid die het bracht vond ik te ingewikkeld. Ik hield het daarmee als vanzelf in stand. En eerlijk is eerlijk als ik zeg dat mijn reis hierin niet altijd verdrietig was, ik heb mijn zegeningen vrijwel altijd kunnen tellen en was oprecht blij wanneer nieuw leven in een andere buik dan die van mij ontstond. Dat wil niet zeggen dat het niet zwaar was, dat ik ook niet weleens opgekruld van verdriet op mijn bed lag. Want ook ik werd geconfronteerd met zwangerschappen die niet gewenst waren, maar er wél waren, of afgebroken werden. Of met vriendinnen die zodra ze besloten een 2e te willen ook een 2e kregen. Of met vrouwen die hetzelfde verdriet droegen, maar de muur optrokken. Of mensen die het verdriet veroordeelden, omdat ik bijvoorbeeld al moeder was. Hoewel het soms zeer deed nam ik niemand echt iets kwalijk, het was niet hun weg. Zij waren echter de kansen op groei op mijn eigen weg. Mijn vaarwater is intussen al een hele tijd rustig en is op de bodem gevuld met wijsheid en kennis. Wat ik weet, wat ik kan, wil ik delen. En wil ik zelfs doorbreken wat nodig is om als vrouw meer ruimte en rust te mogen ervaren, wat je pad ook is. Het is nodig, heel hard nodig 🤍
Het blijft een van de mooiste dingen om te doen. L Het blijft een van de mooiste dingen om te doen. Luisteren naar wat de ziel van jou of je kind te vertellen heeft. Elke keer weer begeef ik me in een wereld waar ik ook niet weet wat er gaat gebeuren, wat me verteld gaat worden. Mijn zucht naar het wonderlijke van het leven wordt hierin totaal voldaan. En toch snap ik het als je vraagtekens of zelfs oordelen hebt over het werk dat ik doe. Het is ook niet te bevatten, niet grijpbaar....dat is waar we op gericht zijn, het moeten plaatsen. Het moet in ons brein passen, anders is het onwaar. Als je ik vraag of je ooit een déjavu of '2 zielen,1 gedachte' moment hebt gehad? Als ik je vraag of je weleens iets aan hebt gevoeld dat werkelijkheid werd? Als ik je vraag of je kinderen weleens bijzonder wijs hebt horen praten zonder dat ze het 'kunnen' weten? Als ik je vraag of je ooit iemand bent tegengekomen en direct wist dat diegene bijzonder (of juist niet) voor je was, zonder een woord gewisseld te hebben? Als ik je vraag of je weleens een knoop in je buik hebt gevoeld zonder zichtbare verklaring? Wat is jouw antwoord dan? En als ik je dan vertel dat wat ik doe een natuurlijke gave is van ieder mens, maar dat menigeen ver van deze natuur is afgedreven? Dat we allemaal onze signalen wel krijgen via allerlei sensaties, maar we geneigd zijn om er weinig aandacht aan te geven. Met alle gevolgen van dien. Wat ik doe is me buiten het ratio begeven en me volledig onderdompelen in de wijsheid van ons lijf, ons onderbewuste, onze ziel. Daar waar intuïtie verborgen ligt, waar onze krachten zich verzamelen, waar we weten wat goed voor ons is. Daar kom ik bij en luister ik naar jouw verhaal.
Zo’n 7 jaar geleden begon een van mijn meest waa Zo’n 7 jaar geleden begon een van mijn meest waardevolle reizen. Het was hard en magisch tegelijk. Het was een reis in stil verdriet, eentje die meerdere van ons afleggen zonder dat we het weten, met als bestemming…nieuw leven. Nieuw leven dat mijn moederhart nog meer zou vullen, mijn dochter grote zus zou maken en ons gezin meer compleet zou laten voelen. Het beeld van een groter gezin stond al op mijn netvlies toen ik een klein meisje was. Ik zag het, ik voelde het, ik wist het, waardoor ik me volledig in dit avontuur stortte. Ik ging door alles heen en pakte veel aan. Totaal tegen mijn natuur in begaven we ons twee maal in de medische molen, om daar vervolgens ook weer snel uit te stappen. Ergens wisten we dat als het zo moest zijn het echt wel ging gebeuren en dat wanneer het niet gebeurde dat ook zo mocht zijn. Iets anders, iets groters, iets beters, zou dan voor ons bedoeld zijn. Ik ontdekte hoe intens verdriet kan zijn, maar ook wat het waard is. Ik dook in mijn eigen leven en lijf als nooit tevoren. Ik gaf me gewillig over aan de mogelijkheden van vruchtbaarheidsland, vogelde alles uit en greep dat vast waarvan ik voelde dat het zou helpen. Ik handelde vanuit de overtuiging dat ik mezelf moest verbeteren, het gevoel van falen lag onder de oppervlakte. Dat verdomde plaatje zag ik toch niet voor niets zo helder!? Met fases ging ik diep en voelde ik mijn moederhart scheuren. Ik had immers een prachtige dochter, dus waarom meer willen als dit me al gegund is. Er zijn mensen die geen mama of papa horen zeggen….wees gewoon blij met wat je hebt. Er waren ook fases dat ik het heerlijk vond dat ik zoveel vrijheid en ruimte had met één kind. Dan zag ik de oververhitte moeders, strijdende kinderen en ouders die elkaar verloren in hun oorspronkelijke liefde. Ik genoot dan een beetje extra van alles dat kon en prees mezelf gelukkig met mijn thuis.... Fast forward naar nu. Dit is mijn verhaal in een notendopje. Ik zal er meer over gaan delen al is het maar om één iemand te laten weten dat zij niet alleen is én dat er altijd een lichtje is. Het is deze reis waar mijn passie en mijn missie zijn ontwaakt. Waar dankbaarheid zegeviert. Wordt vervolgd...🤍
De laatste twee maanden van het jaar. Ik vind ze m De laatste twee maanden van het jaar. Ik vind ze magisch en dan niet alleen omdat ze vol mooie datums zitten. Ik ben een mooiegetallen-sucker, maar dat terzijde. Het zijn de laatste twee maanden van een jaar waarin zoveel is gebeurd. Niet alleen bij mij, maar vooral in mijn gezin. Het ene kind heeft nadat hij op avontuur is geweest besloten om in ons nest verder te groeien en te bloeien. Intens en waardevol tegelijk, hij daagt me uit in een verborgen kant van mijn moederschap. En nee, dat is geen piece of cake. Het is zoeken, botsen, vinden en verbinden. Het andere kind groeit steeds meer naar eigenheid en stevigheid. Ze spiegelt me in mijn diepte en liefde voor het leven. De vrolijkheid en de wijsheid spat er vanaf...zie mezelf (en mijn kantjes en randjes) meer dan ooit terug en besef dat het loslaten is begonnen. Knopen in mijn buik die ik zelf mag ontwarren, poeh. Dan mijn liefde die zich zo snel als het licht weet te ontwikkelen op zijn persoonlijke pad en zijn talenten weet te verwezenlijken in tastbaarheid. Steeds meer voel ik zijn kracht als een golf waar ik op mag surfen. En ik, ik kijk vol trots terug naar mijn eigen jaar. Ik ben weer lekker diep gegaan, heb pijnpunten bij de lurven gegrepen, kreeg kansen in mijn schoot geworpen en heb veel wat niet dienend is losgelaten. Mijn praktijk bloeit, mijn passie voor letters groeit. Het pad ontvouwt, alleen is mijn focus nog een aandachtspunt 😅 Vanavond duik ik met fijne vrienden in de bubbel van een van mijn helden. Ik ben zo blij dat we hier naar toe mogen, want met de afgelopen jaren nog vers in ons geheugen was dat allerminst een zekerheid. Bij dit, weet ik zeker, feest van gelijkgestemdheid vieren we onze vrijheid. Iets dat in de wereld van nu vooral dankbaarheid verdient. Dansend en mee blèrend zet ik mijn intenties vanavond voor het staartje van het jaar. Als klap op de vuurpijl doet de maan ook gezellig mee. Het eerste kwartier is nu, ofwel in de actie, kansen grijpen en dat wat je wil naar je toe trekken. Ook wel de wet van aantrekkingskracht genoemd. Een natuurwet waar je als je het wil (begrijpen) zoveel mee kan creëren. Want.. We deserve to dream ✨ - Xavier Rudd 1-11-2022
Wijs meisje van mijn hart. Al 9 jaar ben je het li Wijs meisje van mijn hart. Al 9 jaar ben je het licht dat ons verbindt. Als ik vol verwondering naar je kijk, mijmer ik over toen en morgen. Hoe snel je gaat, hoe uniek je bent in zoveel. Elk jaar vraag ik de tijd stil te staan, dan vind ik je op je leukst en mooist. Zacht, scherp, liefdevol en geestig met 'gezelligheid' als je middlename. Hoe jij naar de wereld kijkt belooft veel goeds voor ons allemaal. Mick zong het jaren geleden al over je: She comes in colors everywhere…En zo is het echt, onze knuffelende regenboog 🌈 Negen maanden droeg ik je zwevend, maar onze start was een pittige. Alles wat ik ons wenste bleek een illusie. Ik raakte bijna de verbinding kwijt, met mezelf en met jou. Dat lijntje dat er bleef was er dankzij jou, loyaal en zorgzaam als je bent. Dapper meisje dat toen geboren werd is nog steeds te zien in het meisje van nu. Als je je opgejaagd voelt blokkeer je. Als iets je overweldigt trek je je terug of vloeien er tranen. Als je blij bent fladder je alle kanten op. Als je echt iets wil laat je van je horen. Druk geeft onzekerheid, vrijheid geeft je vertrouwen. Het (vanuit je)zelf doen is de sleutel voor jou. Datgene leren op de momenten dat jij voelt dat je het kunt. Dan ga je altijd als een speer. Dynamisch meisje met benen die tot de hemel reiken. Het liefst dans en speel je door het leven, met een oneindig creatiekracht en een hart vol magie. Net als je verschijning trouwens. Grootse wijsheid huist in jou als een parel in een oester. Je hoofd gaat sneller dan je mond en soms ook andersom. Voor alles en iedereen bedenk je een oplossing, wat ik kwijt ben vind jij terug. Dat anderen anders denken, doen en voelen verwart je soms, onrecht maakt je vurig. Dan wil ik je nog meer beschermen, want ik herken het zo... En toch zit in dit alles jouw kracht, dus bewaak ik de ruimte voor jouw authenticiteit met alles dat ik heb. Negen jaar later, wat een avontuur. Jouw komst heeft poorten in mijn hart en ziel geopend waarvan ik het bestaan niet kende. Je hebt me resoluut op mijn pad gebracht, dankzij jou ben ik dichter bij mij. Lief meisje van mijn hart, dankjewel...en straal. Je verdient de wereld en de wereld verdient jou. #happybirthday
Dit weekend had ik het weer. Het gevoel van niet v Dit weekend had ik het weer. Het gevoel van niet voldoen in mijn moederschap. Dochterlief lag te knorren en mij bekroop het gevoel van schuld. Heb ik haar vandaag genoeg aandacht gegeven? Heb ik haar tranen goed geïnterpreteerd? Zie ik haar echt? Ik moet meer met haar zijn, echt ZIJN. Ben ik genoeg buiten geweest, moet ik niet weer eens met haar naar de speeltuin? En die telefoon, weg ermee... Ik kan het verdorie toch wel opbrengen om 's avonds nog uitgebreid voor te lezen of te kletsen, al ben ik afgedraaid? Ze wordt zo snel groot, straks wil ze het niet meer en heb ik voor eeuwig spijt. Ik ben geen spelende moeder, zoals ik ooit voor me zag, dus doe ik haar niet tekort? De eeuwige into-your-kind modus, ik zoek 'm nog. Ik heb mijn eigen ruimte en tijd hard nodig. Ik moet in ontwikkeling blijven, maar raas ik haar dan niet voorbij? En kan dat wel samen? En dan het moment dat ik me ineens afvraag of ze nog wel ademt. Het kan me plots bevangen. Ze is bijna 9 en nog kijk ik elke avond voor ik ga slapen bij haar. Een check, een kus, een paar lieve woorden, de deken over haar heen....mijn kind. Zij is alles wat ik van kleins af aan droomde. Middagen gevuld met fantasie op mijn kamer, samen met Candy. Hoe ik aan de naam kwam weet ik niet, maar ik heb haar nog steeds...mijn zwarte pop. Ik was haar moeder en diep van binnen ben ik het nog. Nu ben ik mama van een echt snoepje (oeehh zoet hé) en word ik nog steeds weleens overvallen met zorg, angst en emotie die ik niet bij Candy had. In mijn dromen was het zachter en makkelijker, had ik alle tijd van de wereld en draaide die wereld om haar. Wat een klus, dat moederschap....zeggen we dit weleens tegen elkaar? 'Hé vrouw, wat ga je goed. Wat ben je dapper en stoer'. Vertellen we elkaar wel genoeg dat het niet altijd meezit en het soms even op is? Of weten we het stiekem altijd beter en verpakken we onze oordelen in goedbedoeld advies (doordrenkt van eigen onzekerheid)? Onder aan de streep doen we toch allemaal hetzelfde....dat wat we kunnen? En dat we niet kunnen, laten we dat van elkaar leren....onze krachten bundelen door onze kwetsbaarheid te tonen. Zou het ons niet zoveel zachter maken?